Theoretische en toegepaste sterrenkunde
De wet van Titius en Bode is een formule waarmee je de afstand van planeten tot de zon gemakkelijk kan bepalen. Deze wet werd gepubliceerd in 1766 door Titius, en aan de hand van deze wet ging men op zoek naar nieuwe planeten. Eén van deze planeten zou zich moeten bevinden tussen Mars en Jupiter, de andere achter Uranus.
Johannes Kepler ontdekte in de 16de eeuw aan de hand van waarnemingen van de planeet Mars dat alle planeten in ons zonnestelsel in ellipsvormige banen rondom de zon draaien. Deze ellipsen zijn uitgestrekte cirkels die in tegenstelling tot de cirkel, niet één maar twee brandpunten hebben. De excentriciteit is de maat voor te bepalen hoeveel de vorm van een ellips afwijkt van die van een cirkel.
Het magnitudesysteem werd ten tijde van de Grieken uitgevonden en werd doorheen de loop van eeuwen steeds uitgebreider en verfijnd. Het is een quasi logaritmische schaal waarop elke ster aan de nachthemel een magnitude krijgt afhankelijk van hoe helder hij is. In tegenstelling tot wat men zou verwachten krijgen zwakkere sterren hogere magnituden dan heldere sterren.
Sterrenbeelden verdelen de totale hemel in 88 ongelijke delen. Sommige sterrenbeelden dateren van de oudheid, andere dateren van de 17de eeuw. Sommige sterrenbeelden, zoals Orion, Ursa Major en Crux, zijn erg helder en het is dan ook logisch dat we ze gebruiken als wegwijzer naar andere sterren en sterrenbeelden.
Wanneer u met een telescoop naar de heldere planeet Venus kijkt, zal u amper iets van het oppervlak kunnen ontwaren. Dit komt omdat dikke zwavelwolken het zicht op het oppervlak van de planeet belemmeren. Wat u wel kan zien, zijn de schijngestalten van Venus. Deze schijngestalten kan men met relatief kleine kijkers al gemakkelijk ontwaren. Zo kan men al met kleine telescopen de dichotomie van Venus bepalen.
De beweging van de Zon aan de hemel verandert in de loop van het jaar. In de zomer bereikt de Zon een hoogste punt aan de hemel (het zomersolstitium), terwijl de Zon in de winter een laagste punt (wintersolstitium) bereikt. In de zomer zal de Zon meer richting noordoosten opkomen, en richting noordwesten ondergaan terwijl dit in de winter net omgekeerd is: de zon komt richting zuidoosten op en gaat onder richting zuidwesten.
Om de posities van hemelobjecten vast te leggen, gebruikte men jaren het systeem van hoogte en azimut. Hierbij deed zich wel het probleem voor dat de hemelbol voortdurend in beweging is, en deze coördinaten bijgevolg voortdurend veranderen. Daarom was men genoodzaakt een nieuw coördinatenstelsel aan de hemelbol toe te voegen: het coördinatensysteem van declinatie en rechte klimming, wat zeer belangrijk is voor de moderne astronoom.
De elongatie van een planeet is de hoek die gevormd wordt tussen de zon en die planeet, met als hoekpunt de aarde. Wanneer de elongatie van een planeet 0° bedraagt, dan spreekt men van een conjunctie. Bedraagt de elongatie van een planeet 90°, dan spreekt men van een kwadratuur. Wanneer de elongatie van een planeet 180° is, dan zegt men dat deze planeet in oppositie met de zon is.
In de driehoeksmeetkunde bestaan regels waaruit men kan afleiden dat bepaalde driehoeken gelijkvormig zijn met elkaar, dit wil zeggen: de overeenkomstige hoeken van de twee driehoeken die gelijkvormig zijn, zijn even groot en de overeenkomstige zijden vertonen dezelfde verhouding. Met behulp van gelijkvormigheid kan men bijvoorbeeld wanneer men de reële afstand van de maan tot de aarde kent, de diameter berekenen.
Stel, u bevindt zich op het zuidelijk halfrond op een redelijke afstand van de evenaar en u wilt zich op de sterren oriënteren. Het eerste wat u dan moet doen, is de zuidelijke hemelpool bepalen, maar dat is niet zo evident aangezien er op het zuidelijk halfrond geen noordelijke hemelpool met Poolster zichtbaar is. In dit artikel zal u leren hoe u de zuidelijke hemelpool moet bepalen.
Sterrenkunde
James Webb Space Telescope
Astrofotografie
Ruimtevaart in China
Dit gebeurde vandaag in 1972
De Zwitserse astronoom Paul Wild ontdekt de planetoïde 1866 Sisyphus. Deze tien kilometer grote planetoïde is de grootste van de Apollo groep en kruist de baan van de Aarde. Haar grootte is te vergelijken met de vermoedelijke doorsnede van de meteoriet die de Chicxulubkrater in Mexico veroorzaakte. Foto: Valérie Chételat
Redacteurs gezocht
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten!
Wordt medewerkerSteun Spacepage
Deze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.
