De Duitse astronoom Heinrich Wilhelm Matthias Olbers ontdekt de planetoïde 2 Pallas. Dit was de tweede planetoïde die ooit werd ontdekt. De planetoïde 2 Pallas beweegt zich in een baan om de Zon op een afstand van ongeveer 416 miljoen kilometer en is ongeveer 550 kilometer groot. Deze ruimterots werd genoemd naar Pallas uit de Griekse mythologie, de dochter van Zeus en beschermgodin van de stad Athene. Foto: NASA

De Duitse astronoom Karl Ludwig Harding ontdekt met een bescheiden telescoop de planetoïde 3 Juno. Dit was de derde planetoïde die ooit werd ontdekt en behoort tot één van de grotere planetoïden die zich tussen de planeten Mars en Jupiter bevinden. Juno, het belangrijkste lid van de Junofamilie van planetoïden, heeft een diameter van ongeveer 234 kilometer en is een sterk reflecterende planetoïde.

De Duitse astronoom Heinrich Wilhelm Matthias Olbers ontdekt de planetoïde 4 Vesta. Dit is de op twee na grootste planetoïde in de hoofdring tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter en is tussen de 468 en 530 kilometer in diameter. Haar grootte en haar ongewoon heldere oppervlak maken van Vesta ook de helderste planetoïde. De vorm van Vesta is ongeveer bolvorming en het oppervlak en het oppervlak wordt gekenmerkt door een enorme krater met een diameter van 460 kilometer op de zuidpool. Foto: NASA

De Duitse astronoom Johann Franz Encke ontdekt een scheiding binnen de A-ring van de planeet Saturnus. De scheiding bevindt zich op een afstand van 133 580 kilometer vanaf het binnenste punt van Saturnus en heeft een breedte van 325 kilometer. Binnen deze scheiding bevindt zich de Saturnusmaan Pan die een diameter heeft van ongeveer 20 kilometer. Foto: NASA

De Pruisische amateur-sterrenkundige Karl Ludwig Hencke ontdekt de planetoïde 5 Astraea. Deze planetoïde bevindt zich tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter en heeft een onregelmatige vorm met een diameter van gemiddeld 119 kilometer. Hoewel ze niet tot de grootste planetoïden behoort, is Astraea vanaf de Aarde gezien een van de 17 helderste. Zo heeft deze planetoïde een maximale schijnbare helderheid van magnitude +8,74 waardoor ze soms al met een goede verrekijker waarneembaar is.

De astronomen Johann Gottfried Galle en Heinrich Louis d'Arrest nemen voor het eerst de planeet Neptunus waar. Deze planeet is de achtste planeet uit ons zonnestelsel en de opbouw van deze ijsreus vertoont veel overeenkomsten met die van Uranus. Foto: NASA

De Duitse amateur-sterrenkundige Karl Ludwig Hencke ontdekt de planetoïde (6) Hebe. Deze planetoïde bevindt zich tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter en heeft een gemiddelde diameter van ongeveer 186 kilometer. De baan rond de Zon is sterk ellipsvormig en de afstand tot onze ster kan variëren tussen de 2,914 en 1,937 astronomische eenheden.

De Britse astronoom John Russell Hind ontdekt de planetoïde 7 Iris. Deze planetoïde heeft een gemiddelde diameter van ongeveer 200 kilometer en is daarmee een van de grootste vijf planetoïden van het S-type. Iris draait éénmaal om de 3,6 jaar om de Zon en deze planetoïde bevindt zich gemiddeld op ongeveer 2,39 astronomische eenheden van onze ster. Iris heeft spectraaltype S, wat wil zeggen dat ze een helder oppervlak heeft dat bestaat uit ijzer- en magnesiumhoudende silicaten en metalen als nikkelijzer.

De Engelse astronoom John Russel Hind ontdekt de planetoïde 8 Flora. Deze planetoïde bevindt zich gemiddeld ongeveer 2,2 astronomische eenheden van de zon en is ongeveer 136×136×113 kilometer groot. Vanaf de Aarde gezien kan deze planetoïde tijdens opposities een magnitude van gemiddeld +8,7 bereiken. Tijdens gunstige opposities, wanneer de planetoïde zich in de buurt van haar perihelium bevindt, kan de helderheid oplopen tot +7,9.

De Ierse astronoom Andrew Graham ontdekt vanop het Markree Observatory de planetoïde 9 Metis. Metis is een S-type planetoïde en zijn diameter varieert van 220 tot 130 kilometer. Het oppervlak bestaat voor ongeveer 30% tot 40% uit metaalhoudende olivijn en 60% tot 70% uit nikkel en ijzer. De planetoïde is genoemd naar de Griekse godin Metis, een van de vrouwen van de oppergod Zeus en de moeder van Pallas Athena.

De Italiaanse sterrenkundige Annibale de Gasparis ontdekt vanuit Napels de planetoïde 10 Hygiea. De ruimterots Hygiea is de op vier na grootste planetoïde in de planetoïdengrodel en heeft een gemiddelde diameter van ongeveer 400 kilometer. Hygiea draait in iets meer dan vijf en een half jaar rond de zon in een ellipsvormige baan. Ze bevindt zich gemiddeld ongeveer 3,2 astronomische eenheden van de zon, in de buitenste delen van de planetoïdengordel. Deze planetoïde behoort tot de C-type planetoïden wat betekent dat ze rijk is in koolstof en koolstofhoudend materiaal en een zeer donker oppervlak heeft. Ook zijn waterhoudende mineralen ontdekt, die erop wijzen dat in het verleden de temperatuur hoog genoeg moet zijn geweest om waterijs te doen smelten.

De Engelse astronoom William Lassel ontdekt de Uranusmanen Ariel en Umbriel. Ariel is de op vier na grootste maan van de planeet Uranus en ook de helderste. De maan Umbriel bestaat voor ongeveer 50% uit bevroren water en voor 50% uit gesteente. Het oppervlak van Umbriel wordt gekenmerkt door grote kraters. Foto: NASA

De Duitse sterrenkundige Albert Marth ontdekt vanuit het South Villa Observatory in Londen de planetoïde 29 Amphitrite. Deze planetoïde heeft een gemiddelde diameter van 212 kilometer en heeft een oppervlak met een hoog albedo waardoor deze een helder oppervlak heeft. Uit sterbedekkingen is gebleken dat de planetoïde Amphitrite mogelijk een natuurlijke satelliet heeft. De naam van deze planetoïde verwijst naar de naar godin Amphitrite die in de Griekse mythologie de vrouw van Poseidon was, de god van de zee.

De Duits-Franse astronoom Hermann Mayer Salomon Goldschmidt ontdekt de planetoïde 44 Nysa. Deze planetoïde draait in 3,77 jaar om de Zon, in een ellipsvormige baan die bijna 4° helt ten opzichte van de ecliptica. Het hemellichaam draait in 6,5 uur om zijn as en wordt door spectraalanalyse ingedeeld bij de E-type planetoïden.

De Italiaanse astronoom Giovanni Battista Donati ziet vanuit Firenze voor het eerst de komeet C/1858 L1 die later de naam 'Comet Donati' krijgt. Deze komeet zou uiteindelijk de op één na meest indrukwekkende komeet worden van de 19de eeuw en is de eerste komeet die ooit gefotografeerd werd. Zo werd deze komeet op 28 september 1858 vanop de Harvard College Observatory gefotografeerd door George P. Bond.